Wielokulturowość i wzajemne pokojowe współistnienie to współcześnie problem globalny. Integracja kulturowa cudzoziemca w nowym kraju pobytu, chociaż zależna jest od wielu czynników: tak zewnętrznych jak i wewnętrznych, wymaga od jednostki indywidualnego zaangażowania. Liberalne prawo kraju przyjmującego niewiele pomoże, jeśli cudzoziemcy w procesie akulturacji nie podejmują ze swej strony osobistego wysiłku. Wysoki poziom samoświadomości pozwala wykorzystać stres akulturacyjny i jego skutki w sposób pozytywny dla własnego, kreatywnego rozwoju nawet przez osobowości o rysie lękowym, prowadząc do autotransformacji w obszarze tożsamości kulturowej. Poziom natężenia lęku akulturacyjnego, wywołując u obcego określone konsekwencje emocjonalne i behawioralne, implikuje różne formy integracji kulturowej: od jej braku, poprzez złudzenie integracji, integrację bierną, czynną, aż do integracji pełnej. Założenie rodziny dwukulturowej, mimo zderzenia różnic kulturowych i nasilenia stresu akulturacyjnego, motywuje do autotransformacji oraz integracji z nową kulturą w większym stopniu, niż w przypadku osób samotnych. Dzięki zmianie wewnętrznej w systemie wartości cudzoziemiec wykształca w sobie tożsamość dwukulturową. Związki dwukulturowe dają poczucie przynależności do nowej grupy kulturowej, rozwój kompetencji międzykulturowych w postaci norm, reguł i rytuałów, co podnosi poziom wzajemnego zaufania, tolerancji oraz poczucie bezpieczeństwa, umożliwiając osiągnięcie większej efektywności akulturacyjnej.
展开▼
